Δε πειράζει .
Είναι η ζωή έτσι που σύντομα μαράζει ,σύντομα ανθίζει ,λείαν συντόμως χάνεσαι ,γεννιέσαι,πεθαίνεις .
Ψάχνεις την ανθρωπιά μέσα από δύο μάτια ,δύο παράθυρα υγρά .
Αισθάνεσαι ζωντανός μέσα από αυτά τα μάτια ,από αυτή τη μοναδική στιγμή που θα νιώσεις .
Ο χρόνος τρέχει σαν έναν φυγά που τον κυνηγάνε πνεύματα άρρωστα ,σαν το φως από εκεί έξω,σαν τα δευτερόλεπτα που περνάνε όταν νιώθεις τις στιγμές .Ο χρόνος είναι αιώνες ,είναι ένα τίποτα ,ένα μηδενικό όταν ψάχνεις να βρεις αυτά τα μάτια .
Αργοσβήνεις ,θες να σπρώξεις τον θάνατο σου να κινηθεί πιο γρήγορα ,να ανταμώσεις τους αγγέλους σου .
Είναι κόλαση ; Είναι πραγματικότητα ; Είναι αυτά ισοδύναμα ;
Είμαστε αιχμάλωτοι χρόνων ,ανεκμετάλλευτων και άχρωμων .Ψάχνουμε τον παράδεισο μέσα σε πρόσωπα γνώριμα από όταν είμασταν παιδιά .Πρόσωπα που ήδη ανταμώσαμε ,μυρωδιές που ήδη έχουμε μυρίσει .Όταν απομακρυνόμαστε από τα βουνά που έχουμε βαδίσει ,τα νερά που έχουμε πνιγεί και από τον αέρα που μας έχει σώσει ,πάλι χανόμαστε καθώς πεθαίνουμε τόσο ζωντανοί .Εκεί θα βρεις κάτι ,ένα λουλούδι ,έναν μοναχικό δρόμο και αυτά τα μάτια που έχουν κάτι δικό σου και θα νιώσεις πάλι ,ξανά .
 Είμαστε άραγε χαμένοι ,πλάσματα μοναχικά, αναζητώντας στηρίγματα ,γεμίσματα ψυχής και καταθέσεις αγάπης ;
Ή σώματα συνειδητά ,ανεξάρτητα ,συνοδοιπόροι στην πανέμορφη ζωή κ την ανθρωπότητα  ;
Τι και αν είμαστε κάπου στη μέση ?
Δε πειράζει !
Γιατί δε πειράζει ; Γιατί και οι δύο πλευρές είναι υπέροχες !
Δυαδικότητα λέγεται .Και είναι παντού !