foreverfriends.?

 Εγώ με τους ανθρώπους άκρη δεν έχω βγάλει ακόμα.

Πάντα προσπαθώ να τους σκέφτομαι όλους.Έναν έναν.Αρχικά δεν με ένοιαζε πολύ το όλο θέμα.

Φίλοι και αηδίες (έλεγα).Έτσι δεν ήμουν και απόλυτα ειλικρινής μαζί τους και προσπερνούσα προβλήματα και καταστάσεις σαν μία άτυχη στιγμή.Έπειτα δεν τους έλεγα τι με πειράζει στο χαρακτήρα τους ...Έτσι δεν υπήρχαν προβλήματα αλλά στη συνέχεια άρχισαν τα παράπονα.Πως ήθελαν να τους έλεγα τι πιστεύω για αυτούς για να το αλλάξουν και να γίνουν καλύτεροι ...

Όταν άρχισα να τους λέω την αλήθεια άρχισαν όλα να γίνονται λίγο πιο περίεργα.Εγώ έκανα αυτό που μου ζήτησαν.Έλεγα τι με πείραζε για να έχουμε μία καθαρή σχέση.Εκείνοι όμως δεν το δεχόντουσαν και πολλές φορές έλεγαν πως ήμουν υπερβολική .Ότι αυτό είναι και δεν θα αλλάξουν.

Οπότε ποιος ξέρει.Σταμάτησα να εκφράζω τα συναισθήματα μου για αυτούς.Τα κράτησα για τον εαυτό μου.Δεν τα σκεφτόμουν πια.Ίσως τότε όλα θα ήταν καλύτερα...Όλοι ίσως θέλουμε να ζούμε σε μία πραγματικότητα δικιά μας.Που βολεύει εμάς και τα συμφέροντά μας.Έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι .

Περίεργο.Κάνεις αυτό που θέλουν οι άλλοι και πάλι εσύ φταις.μπααααααααααααααααααα.

Τελικά είμαστε αυτό που επιλέγουμε εμείς να είμαστε.